Respire (‘Ademen’) is een zintuiglijke, minimalistische, intieme en meeslepende ervaring die poogt een link te leggen tussen onze innerlijke wereld en het landschap buiten. Een uitnodiging om even te gaan zitten, te ademen en contact te maken met jezelf en anderen. Onze ademhaling is immers een natuurlijke beweging die voortdurend de verbinding legt tussen dat binnen en buiten. Het biedt ons de mogelijkheid om te voelen, te observeren en verbinding te maken. In een wereld waar we omringd zijn door en onder druk staan van snelheid en groei, wil Respire een vertraging bieden en ‘veel doen met weinig’.
De geluidscompositie bestaat uit subtiele en met elkaar verweven resonanties, gebracht door vier natuurlijke stemmen die het publiek ook letterlijk omringen. Het visuele aspect bestaat uit een video waarbij binnen een grote witte en lichtgevende rechthoek kleine lijnen telkens weer verschijnen en verdwijnen. Elke lijn is gekoppeld aan een geluid, waardoor geleidelijk de vormen van landschapsschilderijen zichtbaar worden.
°°°
Isabelle Sainte-Rose, Clara Legros, Lydie Thonnard, Eugénie De Mey (zang) / Alex Cooper (video)
°°°
“Sainte-Rose is de naam van een stad in Guadeloupe, een Franse kolonie. Het is ook de naam die Isabelle van haar Martinicaanse vader kreeg. Van jongs af aan werd Isabelle omringd door twee muzikale culturen en een bijzonder rijke familieachtergrond. Ze komt uit een bescheiden arbeidersmilieu die haar aanmoedigde om op 8-jarige leeftijd cello te leren spelen.
Op haar 18e zette ze haar cellostudies verder in Parijs en studeerde ze muziekwetenschappen aan de Sorbonne. Hoewel deze studies zeer klassiek en conventioneel waren, hield Isabelle ervan om de marges en artistieke veelzijdigheid op te zoeken. Dit leidde ertoe dat ze als gastmuzikante ging studeren aan het CFMI Paris 11. Daar ontdekte ze improvisatie en begon ze muziek te maken met alledaagse voorwerpen en geluiden, zowel live als opgenomen.
De verschillende opleidingen voedden de behoefte aan verbinding, overdracht en publieksparticipatie. Sinds ze in 2008 in Brussel woont heeft ze samengewerkt met een breed publiek en in uiteenlopende contexten, van scholen met kansarme kinderen tot Bozar en het ONB, voor wie ze educatieve concerten bedenkt en leidt. Het luisteren naar zichzelf, anderen en de wereld gebruikte ze als kompas voor een intergenerationeel klankenspel in het MIM. En ze begeleidt collectieve klankcreaties in Cinéma Nova in het Vis à Vis project met BRASS.
Naast lesactiviteiten blijft ze ook improviseren (Duo Life is knife). Vanaf 2014 werkt ze als sound designer en muzikante samen met anderen aan projecten zoals Midget!, Half Asleep en Ensemble 0. Ze componeert ook stukken voor cello, synthesizers en loopstation, zoals “Collines” en “Westende”, meeslepende soundscapes, krachtige en gevoelige zintuiglijke reizen.
Omdat zij een ware passie voor geluid heeft en diep verontwaardigd is door onrecht, produceerde ze een eerste radiodocumentaire over kindermisbruik, Ne pleure pas (2023). Dit stuk regisseerde ze niet alleen, maar ze creëerde er ook de muziek en geluidseffecten voor.