Er is de elektronische muziek die het publiek leuk vindt. Degene die onze vrienden (muzikanten of niet) leuk vinden. Degene die we leuk vinden. En dan is er nog die ene die we maken, zonder onszelf te willen situeren of verkopen. Alleen maar omdat wij het zijn. Een beetje laptop of een beetje gitaar, heel veel luidspreker, maar vooral heel erg geluidsgericht. Met potten of schuiven, elektronisch maar niet erg synthetisch, wetenschappelijk maar niet academisch.
Daarnaast is het gemeenschappelijke punt van de gepresenteerde muziek dat deze afkomstig is van kunstenaars die in de eerste plaats zijn opgeleid in de kunst van het akoestisch componeren, waarbij de tijdsvolgorde voor het concert volledig wordt bepaald. Hier gaat het integendeel om “live” muziek, niet helemaal of helemaal niet van te voren geschreven. Wat overblijft is een gevoeligheid, een klankuniversum en een knowhow die zeker iets te maken heeft met de akoestiek van deze muzikanten, maar dan voor andere doeleinden. En ieder met zijn eigen gevoeligheid, ergens tussen contemplatieve meditatie en sonische uitbarstingen.
Raphaël Vens interpreteert Chants Aphasiques, een muziek gebaseerd op de verzameling van stemmen via een interactieve installatie. Van haar kant leidt Caroline Profanter in Kobaltblau de luisteraar door een labyrint van een dicht geluidsspectrum, op de waarneembare drempel van wat ons bekend is, oscillerend tussen stedelijke en natuurlijke geluidslandschappen, in voortdurende mutatie naar hybridisatie. Noé Voisard stelt Rouges-Terres voor, een rustige wandeling die uitnodigt tot rustig luisteren, een moment van ademen, om een landschap of een gedicht te worden. Tot slot maakt Tympocaïne 200 (Roald Baudoux, Hugues Peeters) enkele vrije improvisaties op hun zeer tactiele muziekinstrumenten.
Een soort inventaris van enkele kunstenaars die vandaag de dag in Wallonië of Brussel leven